جاده ای خواهم... از برای قدم زدن با تو؛ تنها... بی حضور یک نفر با قیافه ای غمگین؛ تا تو را بینم اندر خیال و قلب خودم؛ با تو گویم هرآنچه در آن هست؛ گاهکی آرام، گاهکی نالان، گاهکی از تمام عمق وجود جامه ی دنیوی ز تن بدرم؛ وز برای تو رخت بندگی سازم؛ تا بمانی همیشه یاور من؛ هر کجا هستم، هر کجا توانم رفت، هر کجا بمن اراده کنی
به نظر من انسان باید اول از خودش شرم کنه. چون خدا انسان رو برای انسان بودن آفریده و اگر کاری کند که باعث شرم شود؛ در حق خودش ظلم کرده پس اول باید از خودش شرم کنه که انسانیتش رو خراب کرده. خدا هم که قربونش برم دلش نمیاد شرمندگی بنده هاش رو ببینه.
پاسخ:
شرمندگی از خودت میشه همون شرمندگی از خدا مگر غیر اینه که از روح خدا درون ما دمیده شده؟پس شرمندگی از خود وقتی تو وجودمون بیدار میشه که به ندای الهی وجودیت توجه کرده باشی